Toegankelijkheid (openbare) gebouwen
De toegankelijkheid van openbare gebouwen, maar ook bedrijfscomplexen, moeten beter worden voor gehandicapten en daarmee ook voor doven en slechthorenden. Dit is op 12 april 2016 door de Eerste Kamer besloten. De Eerste Kamer heeft met twee wetsvoorstellen het VN-verdrag met betrekking tot de rechten van personen met een handicap geratificeerd. Hiermee wordt een gelijkwaardige behandeling van gehandicapten, zoals rolstoelgebruikers, en mensen met een mentale handicap, maar ook die van blinden, doven en slechthorenden geborgd. Overheden en ondernemers dienen met kleine aanpassingen hun gebouw (verder) toegankelijk te maken voor gehandicapten, dus ook voor mensen met een zintuiglijke beperking.
Wat houdt toegankelijkheid van (openbare) gebouwen in?
Toegankelijkheid openbare gebouwen houdt in dat mensen met een lichamelijke of mentale functiebeperking niet worden buitengesloten. Gebouwen moeten daarmee niet alleen toegankelijk zijn vanaf straat, ook de inrichting van het gebouw en de voorzieningen daarin moeten zodanig zijn dat mensen met een functiebeperking, zoals slechthorenden en doven, niet in een uitzonderingspositie worden geplaatst. Een goede toegankelijkheid van gebouwen zorgt ervoor dat deze voor iedereen beter te gebruiken zijn.
Mogelijkheden voor betere toegankelijkheid (openbare) gebouwen voor doven en slechthorenden
Allereerst dient bij de toegankelijkheid van gebouwen gekeken te worden of het gebouw van buiten af voldoende toegankelijk is voor doven en slechthorenden. Hier kunnen zich de eerste hindernissen voordoen. Denk hierbij aan de intercom bij de toegang van het terrein of in de parkeergarage. Hoe weet een dove dat er gepraat wordt? Is communicatie via een scherm mogelijk of is er een alternatieve manier om contact op te nemen (bijvoorbeeld WhatsApp)?
Ook zijn er tal van mogelijkheden om de bruikbaarheid van gebouwen voor doven en slechthorenden te vergroten. Zo behoort het aanleggen van een ringleiding in zalen of het plaatsen van een balie-ringleidingversterker (bij bijvoorbeeld de receptie, kassa of loket van een gebouw) tot de opties om de bruikbaarheid en daarmee de toegankelijkheid te vergroten. Als alternatief voor een ringleiding kunnen in een zaal ook headsets worden gebruikt. In de zaal bevindt zich dan een sterke zender die het gesproken woord draadloos naar de headsets van de aanwezige slechthorenden stuurt.
Ook op het gebied van veiligheid zijn vaak maatregelen noodzakelijk voor een betere toegankelijkheid van gebouwen. Zo zullen doven en zwaar slechthorenden in een openbaar gebouw of hotel een alarmsysteem niet horen. Op een alarmsysteem kan dan een flitslicht worden aangesloten.
In musea kan de toegankelijkheid van het gebouw worden vergroot door gebruik te maken van speciale communicatieapparatuur om zo de informatie van een rondleiding goed te verstaan.
Bij ontwerp rekening houden met toegankelijkheid gebouwen
Het bouwbesluit gaat er reeds van uit dat het in nieuwbouw niet meer noodzakelijk is speciale voorzieningen voor gehandicapten te treffen, maar dat gebruiksruimten sowieso voldoende bruikbaar zijn voor iedereen. Dit geldt ook voor de toegankelijkheid voor de groep met een auditieve beperking. Bij het ontwerp en plaatsing van communicatieapparatuur kan reeds bij het ontwerp rekening worden gehouden met de groep doven en slechthorenden. Denk hierbij aan de aanleg van een ringleiding, alarmering (flitslicht), deurbel met flitslicht in hotels, maar ook bij de aanschaf van intercomapparatuur voor bij de voordeur of bij de parkeergarage.
In bestaande bouw zijn natuurlijk achteraf aanpassingen te verrichten voor het verbeteren van de toegankelijkheid in openbare gebouwen.
